Soms weet je gewoon niet wat je mist. 's Ochtends vroeg in bed bijvoorbeeld. Het leven onder de dekens heeft zijn charme, maar om vijf uur opstaan om naar de Loonse en Drunense Duinen te gaan was toch ook best aardig.

Mijn maag draait zich om. Elke keer als ik de foto zie. Toch is er niet alleen pijn. In het verpleeghuis leef je nog als je naar de kapper gaat, je nagels laat lakken, of een keurig sjaaltje om slaat. Zolang er krulspelden zijn is er hoop.

Ze heeft het altijd koud, zei ze. Echt altijd. Daarom is de rode deken zo fijn en hangt hij altijd bij de hand. Verder moest ik maar niet te veel op de troep letten. 'Want weet u, ik woon hier nog maar pas, hebt u trouwens dat uitzicht gezien?' Aan de muur hingen hier en daar roze 'geeltjes' van die notitieblaadjes. Daar, en nergens anders moesten de schilderijen komen te hangen. En misschien ook wel de Turkse kan, een van de weinige souvenirs die ze nog had van haar vele reizen.

Meer katten zag ik vorige maand in het verlaten dorp Roscigno, in de Zuid-Italiaanse streek Cilento. Een man woonde er nog, de heer Giuseppe Spagnuolo, naar eigen zeggen meer dan een miljoen keer gefotografeerd. Of dat ook voor de katten in het dorp gold, kon hij niet zeggen. Ik vermoedde dat ze nog net iets fotogenieker waren dan de meester zelf. Maar dat zei ik niet.

Gouden Kalf

We waren dus op een Grieks eiland, fotograaf John van Helvert en ik. Of eigenlijk op vier Griekse eilanden. Behalve op het eiland van de magier, ook op Aegina, Poros en Hydra. Het laatste is een katteneiland. We namen er een filmpje op waarin ik iets klets over het eiland en intussen een van de Hydriotische katten een beurt geef waaraan hij voor de rest van zijn leven genoeg heeft. Hilarisch. We rekenen dan ook op een Gouden Kalf.

Magie

Het is zeven uur in de ochtend, ik sta op de kade van het Griekse eiland Spetses, het eiland uit John Fowles boek The Magus (de magier) en ik zie een schilderij van Mark Rothko. Ik stuur een sms en hoor later dat tegelijk met mijn sms het boek van Fowles bij de ontvanger aankwam. Op het moment dat ik zelf het bericht hierover ontvang, heb ik het, hoogstwaarschijnlijk niet geheel toevallig, met de heer Mimis Zacharias over, juist ja, The Magus. Magisch plekje, dat Spetses.

Waffia

Stio, een dorp van 983 inwoners in de bergen van het Nationaal Park Cilento, was een ontdekking. Voor het eerst van mijn leven hoorde ik er over de waffia, wat niet staat voor de maffia voor honden, maar een sociale laag die neerkomt op de mensen van jouw hofje. Een waffia is piepklein. Een stuk of drie families vormen samen een waffia.

Appelsapmaffia

‘Bij ons afscheid zijn hele lieve woorden gesproken’, zegt de een. 'Dat is leuk hoor', zegt de ander, maar nódig? Ik denk het niet. Wij vinden het gewoon wat wij doen.‘Zo’n interview hoeft voor ons eigenlijk niet. We hebben dat ook nog nooit gedaan’, zegt hij. ‘Nou goed', zegt zij. 'Vraagt u dan maar.’ En zo gebeurt het, en schrijf ik over twee lieverds die dertig jaar vrijwillig naar de gevangenis gingen. Bajesbijnaam: de appelsapmaffia - vanwege de drie pakken appelsap waarin de reclassering voor het bezoek voorzag. Na een uurtje praten zegt zij: ‘Zal ik een boterhammetje voor je maken met een kopje soep?’ Na nog weer een uurtje zwaaien de twee 81-jarigen me uit. Tot ik uit het zicht verdwenen ben staan ze in hun tuin te wuiven.

Het Belgische cafeleven is superbe in beeld gebracht in de documentaire Bedankt en merci. Ook al gaat die film alleen over de Westhoek, de volkscafes die erin voorkomen zijn exemplarisch voor de cafes door heel Belgie. Wat cafes betreft is, durf ik wel te stellen, is Belgie nog 1 land. Aan weerszijden van de taalgrens (d'n schreve) kom je er dezelfde soort landerigheid tegen, en ook een weemoedig soort gezelligheid.

Zelfs België heeft een nationale feestdag. Op 21 juli wordt gevierd dat het land in 1830 als onafhankelijke begon. Nou ja, gevierd. In het café in Mouscron wordt muziek gemaakt, gezopen en gelachen, maar dat is meer ondanks België dan dankzij. Dansen op de afgrond? 'Het zou weleens de laatste keer kunnen zijn', zegt de man die Monsieur Yeti wordt genoemd, waarna hij goedgemutst nog een extra rondje bestelt.

De vraag 'Welke vogel is dit?', vanwege het vliegende beest van onbekend merk, gespot in de afgelopen barre winter bij Fort Uitermeer, is intussen beantwoord. Dankzij Deining, schrijvende en fotograferende communicatielui en bijbehorende vogelaars, al dan niet professioneel. Het is een hybride brandgans. Dat hybride betekent geloof ik gewoon bastaard. Er zit een vleugje Canadees in.

Op een van die zeer warme dagen wandelde ik door Groningen. Ik kwam op plekken waar ik nog nooit was geweest, terwijl ik toch echt kortstondig in Ulrum heb gewoond en vandaaruit maar al te vaak naar Stad ben gevlucht. De Prinsentuin was de grootste ontdekking. Hier trof ik een mevrouw die de noordelijke zus van mijn oma leek. Ze was stug, maar niet heel lang. Er ontwikkelde zich een spraakwaterval. Waar ze zelf van schrok. Ergens halverwege een verhaal slikte ze de rest in zei: 'Zo. Ik ga weer zitt'n.' Met andere woorden: Klaar. Opzout'n, jij.

Ha! De nieuwe Reiz& is uit. Met het kus- en sterfplekkenverhaal van de filmstad Parijs en sommige foto's in zwartwit. Dat zouden bladenmakers meer moeten doen.

Net aan de overkant van de Maasvlakte ligt een strak fietspad, dat even later overgaat in een pad door Voornes Duin. Het verschil tussen de vlakte en het duin kan bijna niet groter. Alles is groot op de Maasvlakte; in Voornes Duin juist alles klein. Op de dieren na. Er lopen 'grote grazers' rond. Wilde paarden en langharige koeien. Heel wild zijn de paarden niet, maar deze Rotterdamse scooterrijdster kreeg het er Spaans benauwd van. 'Ik ben zo bang', zei ze. 'Doen ze echt niks?' 'Echt niet, mevrouw', zei ik, alsof ik de paardenfluisteraar zelf was.

Ik ben dol op schatkamers. In Parijs kwamen we (een groepje journalisten) er in eentje terecht in de Fondation Custodia, de stichting die de collectie Frits Lugt beheert. Alsof het niets is liggen daar in oude banden 7000 tekeningen opgeslagen, vooral uit de zeventiende eeuw. In het Institut Néerlandais is er nu een tentoonstelling te zien met 'wat Rembrandtjes' en ander leuk spul van Lugt.

HEHE. Zo dan. Het Werelderfgoedboek is af. Althans wat mijn schrijf- en fotografiewerk betreft. [Vul hier het geluid van een leeglopend ballonnetje in.]

Een dagje met vriendinnen aan de waterkant. Dat was het idee voor de fotoreportage voor de recyclespullenwinkel. Ik had er nog even een hard hoofd in - faalangst? - maar het moet gezegd, het was leuk. En gezellig en zo. Bijna was ik onprofessioneel enthousiast op de aangedragen witte wijn gedoken.

Nooit gebruikt waar hij voor bedoeld is, wel nog altijd een kloek geval in het land. De Geniedijk door de Haarlemmermeer, hier gefotografeerd onder de rook van Schiphol, in Hoofddorp. Beloopbaar. Maar pas op voor de schapen.

In de kunstbijlage van de volksbode stond een groot verhaal over de kunstenaar Roy Villevoie. Hij heeft een beeld gemaakt dat is aangekocht door het Tropenmuseum. Een beeld dat, zoals de Volkskrant schrijft, tot nadenken stemt, maar ook ontroert. Wel gek vond ik dat Villevoie in het interview niet een keer de man noemt die het beeld daadwerkelijk heeft gemaakt - Villevoie heeft het verzonnen, mens- en diermaker Remie Bakker bouwde man en baby. Een enorme klus, waar ik destijds nog een reportage van heb gemaakt. Dat je met iemand samenwerkt lijkt me geen schande. Maar geen woord dus over Bakker. Is het in de kunstwereld soms de gewoonte net te doen of je alles zelf hebt gedaan? Dan zijn we in de fotografie verder. Als Erwin Olaf iemand inhuurt om zijn foto's te bewerken staat dat er gewoon bij.

Tot zover deze schriftlezing.

Elke keer weer trap ik erin. Als de zon een (1) dagje schijnt denk ik dat dat voor altijd is. Ik zou mezelf niet direct een zonaanbidder willen noemen, op het strand tref je mij niet gauw in uitgestrekte toestand aan. Voor fotografen is felle zon al helemaal geen ideale weersgesteldheid. Maar die eerste warme dagen in april.

De merel is terug! Een Grote Gebeurtenis, want ook al is het weken geleden, ik ben nog steeds kwaad over de kastanje in de binnentuin die bruut is omgehaald. Hij nam teveel licht weg en er zaten teveel duiven in. Die duiven zitten nu op de balkons. De merel was gevlucht, maar wonder boven wonder teruggekomen. En hij zingt ook nog. Dezelfde liedjes als altijd.

We hadden een acteur (Roeland Radier), een docent (Gerard Wessel), een (1) lamp en een opdracht. Maak een omslag voor een boek over een crimineel. Met nog twee andere opdrachten goed voor een dag naschoolse opvang. Heel Nederland liep in de zon, wij hadden niet eens door dat die scheen. De titel van mijn boek: UITGESPEELD.

'Dat ga ik niet sjeften', hoorde ik vandaag iemand zeggen. Dat gevoel heb ik nu zelf ook. Ik bedoel: gisteren ging ik weer eens naar het hardlopen en was eerst alle sport-bh's kwijt en scheurde toen een kuit. Vandaag probeer ik hard te werken, maar gaat de hele dag de bel. Steeds weer een nieuwe pakjesman met pakjes voor de buren. 'Omdat u toch thuiswerkt, bel ik maar eerst bij u.' Bidt voor mij, opdat ik geen dingen doe waar ik later spijt van krijg.

Dit is oma. Zelfs onder 80-plussers wordt zij zo genoemd. Een lieverd waar de oudjes om vechten om naast te mogen zitten. De oorlog, maar dan anders.

Het cafe dat ik zocht heet overigens Le Progres. Mooie naam voor een cafe. Het cafe staat in Montmartre en is ook een mooi cafe, met aardige stamgasten en een charmante barkeeper - ook niet onbelangrijk.

Eerder vandaag zocht ik naar het adres van een cafeetje in Parijs, en stuitte op een verhaal van Martin Bril. Ik las: 'Op de hoek van de Rue de Clichy en de Rue de Londres, pal tegenover het parkje, met uitzicht op de kerk, ligt café Le But, een Parijs café zoals er duizenden zijn: een klein terras buiten, binnen een bar, wat tafeltjes, een eetzaal. Plat du jour: 8,50. De uitbater van de zaak is een dikke, norse man. Zijn vrouw bestiert de keuken.

Zaterdag.'

Er kwam een ongeevenaarde weemoedigheid over me, die nog altijd niet weg is.

Ik ben altijd blij met dieren onderweg. Echt altijd. Het zijn ook zulke interessante contacten. Ik wil niet zeggen dat ik een soort Prinses Irene ben, maar er is wel degelijk sprake van contact. Kijk maar hoe dit intelligente schaap de oren (of liever het oor) spitst als ik hem vertel dat de dooi eraan komt.

Maar eerst terug naar de Hollandse Wereldwonderen - waar het hopelijk ook snel zomer wordt. Anders maar eerst naar Willemstad.

Zo. En nu op naar de zomer. We hebben haar (?) nodig. Al is het maar voor een fotoshoot met vrolijke dames en recycletassen.

Ik kom vaak bij vreemden thuis; een van de voordelen van de journalistiek. In al die huizen zie je van alles, maar maar zelden iets waarvan je denkt Hemeltjelief, de revolutie komt eraan. De meeste mensen zijn conservatief. Heel anders is het als wildvreemden naar jou toe komen. Deze familie kwam naar mijn kelder om te worden gefotografeerd. Ik kende hun zus/tante, maar deze moeder met dochters had ik nog nooit gezien. Ik kletste wat, zag hoe ze met elkaar kletsten, wat ze aan hadden. Maar gek genoeg was het zonder huis eromheen toch lastiger een beeld van hun leven te krijgen.

Vous-êtes Américaine? Dit is ongeveer wel de ergste vraag die je kunt krijgen in Parijs. In Palais Garnier, het oude operagebouw waar gelukkig nog steeds voorstellingen zijn, overkwam het me. Ik was er in werkkleding binnengelopen en had met veel geluk een kaartje bemachtigd. Een kwartier voor aanvang. Van het aanschaffen van een paar leuke pumps bij het nabijgelegen Lafayette kon geen sprake meer zijn. Laat staan van een verfrissende douche. De voorstelling - Giulio Cesare - was overigens magnifique. Of het Franse publiek dat ook vond van de ene blote borst van Cleopatra, fabuleus gezongen door Nathalie Dessay, werd niet helemaal duidelijk.

Dit is de Passage de la Trinite, die een paar jaar geleden nog bekend stond als de passage van de pis. Bewoners hebben een ophoginkje gemetseld op de voormalige pisplek. Je vraagt je af waarom dat pissers zou weerhouden er te lozen. Toch doet het dat blijkbaar, in de voormalige pispassage ruikt het nu naar schoonmaakmiddel.

Voor de reportage ging ik alles passages van Parijs af. Een soort van ontdekkingstocht. Ik kwam op plekken in de stad waar ik nooit was geweest (niet heel moeilijk in Parijs, maar toch). Ik keek ook anders. Hier bijvoorbeeld, in de Passage du Caire, was ik weleens geweest maar zonder gezien te hebben dat er zoveel Egyptische details in zitten. De Passage dateert uit de tijd van de Egyptomanie, toen Napoleon Afrika op de knieen had gekregen en iedereen zijn huis een oosters tintje gaf. Hij is er nu aan toe zoals indertijd de Egyptenaren.

Parkeren hond. In onze vesting, we hebben vrije uitloop dieren, dus niet bij kan houden met de honden. Maar we hebben een hond parkeren buiten de winkel waar de hond kan vinden water. Merk op dat het aantal sites die verbonden zijn met honden zeer beperkt is, kan slechts 4-5 honden gelijktijdig worden aangesloten.

Deze intrigerende tekst kwam tot stand met hulp van Google vertaal.

Ik denk dat ik er een projectje van ga maken (jaaa alweer een). Onbedoelde straatkunst. Street art as they dump it. De snor ligt overal.

Help! In Parijs is het vijftien graden. In plaats van fijne winterplaatjes schieten kan ik straks dus een ijsje gaan eten. Bij Monsieur Berthillon natuurlijk, vlakbij de Notre Dame, waar de obers altijd in zijn voor een dolletje.

Vet aanzetten heeft ook zijn charmes. Ik kreeg mijn zwartwitten niet altijd mooi, en ben nu even lekker aan het doorslaan. De voortreffelijke fout heette dat in het onderwijsleerproces, haha. Vanavond gaan we ook gewoon lekker vet aan de stamppot - magere maand of niet.

Ook al heeft Rineke gelijk (pubers van nu zijn niet meer cameraschuw), toch vinden pubers zichzelf nog altijd niet voldoen aan de normen. TE lelijk. Te veel van dit, te weinig van dat. Hoe geweldig ze er ook uitzien. Een van hen zei: Als je jezelf op de foto's ziet, denk je dat het toch nog een beetje meevalt. Zeer ontwapenend. Daarom vandaag een blog met een boodschap. Pubers zijn niet eng, maar hartstikke leuk.

Intussen fotografeer ik ook binnenshuis. De pubers onder andere. Er zijn plannen voor (ja!) een heus fotoproject. Vooralsnog komen de modellen vanzelf binnenrollen. Rineke Dijkstra vertelde laatst in een interview dat er wat dat betreft echt wel wat veranderd is. Kinderen van nu zijn veel zelfverzekerder voor de camera. Ik geloof het ook.