Altijd als ik met het krieken van de dag de deur uit ben gegaan, denk ik: dat moest je vaker doen. Zo mooi. En niemand in de buurt. Wat in dit geval een beetje jammer was, want voor de opdracht was het fijn geweest als er een fiets was langsgekomen. Maar het enige levende wezen was een hert en daar had ik dan weer niks aan (niet waar natuurlijk, de camera zat net weer in de fietstas).

Sommige plekken kunnen ineens zo leuk ouderwets overkomen. Zoals de Prinsentuin in Leeuwarden. Een klein maar fijn park dat als lusthof begon in 1648, en dat waarschijnlijk de tuin is uit Vestdijks bekendste boek. De naam van het restaurant in het park: natuurlijk De Koperen Tuin.

Ik lijk de Libelle wel. Midden in de zomer Kerstklusjes doen. Rembrandtlicht na-apen in de sigarenrook. Hij rook trouwens best lekker, deze bolknak. Dat dan weer wel.

Eindelijk, eindelijk ben ik dan in de studio aan het werk. Nou ja, een beetje de dingen aan het uitproberen.

Nog een keer Servië. In dit vat vol tegenstrijdigheden zijn nog veel problemen. Zoals de naweeën van de bombardementen door de NAVO in 1999. Niettemin gaat het leven door. De blik is naar de toekomst gericht. Zelfs al staat daar een kapotgebombardeerd gebouw voor (dit meisje stond trouwens iets naar links; dit was mooier geweest).

De fiets is een veelgebruikt vervoermiddel in Servië. Vaak is het gekozen tempo laag. Men flaneert op de fiets. Soms fietsen de Serven zo langzaam dat lopen net zo'n goed idee is. Hoewel dat ook weer traag gaat. Zo traag dat de schaduw het bijhoudt.

In Servië zijn de verschillen groot. Er zijn tycoons, zoals 'suikerkoning' Miodrag Kostic, de man die miljoenen verdiende door hulpgoederen voor de Serven door te verkopen naar Bulgarije, en er zijn eenvoudige boeren die niets hebben. Behalve dat wat ze uit de grond halen. Deze mevrouw stond met haar rettichs op de markt van Sombor, een provincieplaatsje in de Vojvodina. De wortels moesten er natuurlijk wel een beetje knap bijliggen.