Soms weet je gewoon niet wat je mist. 's Ochtends vroeg in bed bijvoorbeeld. Het leven onder de dekens heeft zijn charme, maar om vijf uur opstaan om naar de Loonse en Drunense Duinen te gaan was toch ook best aardig.

Mijn maag draait zich om. Elke keer als ik de foto zie. Toch is er niet alleen pijn. In het verpleeghuis leef je nog als je naar de kapper gaat, je nagels laat lakken, of een keurig sjaaltje om slaat. Zolang er krulspelden zijn is er hoop.

Ze heeft het altijd koud, zei ze. Echt altijd. Daarom is de rode deken zo fijn en hangt hij altijd bij de hand. Verder moest ik maar niet te veel op de troep letten. 'Want weet u, ik woon hier nog maar pas, hebt u trouwens dat uitzicht gezien?' Aan de muur hingen hier en daar roze 'geeltjes' van die notitieblaadjes. Daar, en nergens anders moesten de schilderijen komen te hangen. En misschien ook wel de Turkse kan, een van de weinige souvenirs die ze nog had van haar vele reizen.