Vandaag, om de gang er weer in te brengen, een foto en een stuk tekst die in het geheel niets met elkaar te maken hebben.

Iedere Italiaanse kok, hyper-modern ofwel barok Zal hem bereiden zonder wrok, broccoli, broccoli, broccoli, brok  He  Ja, de broccoli op Italiaanse borden Is een loflied op het culinaire vak Te geraffineerd voor buitenlandse horden Die zich voeden met hun achterlijke prak O, u moest eens weten wat die mensen eten In een toestand van misplaatste euforie Met het air van gastronomen en estheten Maar totaal onkundig van de broccoli

(uit Drs P, Broccoli)

Eindelijk, eindelijk was het dan weer weer om het hoofd uit de kelder te steken. Meteen gaan wandelen. De Vlietlanden tussen Delft en Vlaardingen, oa langs de route die ik vroeger naar school (mijn werk toen) fietste. Onderweg kwam ik pas geschoten ganzen tegen, wereldvreemde boertjes, en een aardige dame die thee schonk voor Ghaneesjes. En surrealistische plaatjes.

Soms weet je gewoon niet wat je mist. 's Ochtends vroeg in bed bijvoorbeeld. Het leven onder de dekens heeft zijn charme, maar om vijf uur opstaan om naar de Loonse en Drunense Duinen te gaan was toch ook best aardig.

Mijn maag draait zich om. Elke keer als ik de foto zie. Toch is er niet alleen pijn. In het verpleeghuis leef je nog als je naar de kapper gaat, je nagels laat lakken, of een keurig sjaaltje om slaat. Zolang er krulspelden zijn is er hoop.

Ze heeft het altijd koud, zei ze. Echt altijd. Daarom is de rode deken zo fijn en hangt hij altijd bij de hand. Verder moest ik maar niet te veel op de troep letten. 'Want weet u, ik woon hier nog maar pas, hebt u trouwens dat uitzicht gezien?' Aan de muur hingen hier en daar roze 'geeltjes' van die notitieblaadjes. Daar, en nergens anders moesten de schilderijen komen te hangen. En misschien ook wel de Turkse kan, een van de weinige souvenirs die ze nog had van haar vele reizen.

Meer katten zag ik vorige maand in het verlaten dorp Roscigno, in de Zuid-Italiaanse streek Cilento. Een man woonde er nog, de heer Giuseppe Spagnuolo, naar eigen zeggen meer dan een miljoen keer gefotografeerd. Of dat ook voor de katten in het dorp gold, kon hij niet zeggen. Ik vermoedde dat ze nog net iets fotogenieker waren dan de meester zelf. Maar dat zei ik niet.

Gouden Kalf

We waren dus op een Grieks eiland, fotograaf John van Helvert en ik. Of eigenlijk op vier Griekse eilanden. Behalve op het eiland van de magier, ook op Aegina, Poros en Hydra. Het laatste is een katteneiland. We namen er een filmpje op waarin ik iets klets over het eiland en intussen een van de Hydriotische katten een beurt geef waaraan hij voor de rest van zijn leven genoeg heeft. Hilarisch. We rekenen dan ook op een Gouden Kalf.

Magie

Het is zeven uur in de ochtend, ik sta op de kade van het Griekse eiland Spetses, het eiland uit John Fowles boek The Magus (de magier) en ik zie een schilderij van Mark Rothko. Ik stuur een sms en hoor later dat tegelijk met mijn sms het boek van Fowles bij de ontvanger aankwam. Op het moment dat ik zelf het bericht hierover ontvang, heb ik het, hoogstwaarschijnlijk niet geheel toevallig, met de heer Mimis Zacharias over, juist ja, The Magus. Magisch plekje, dat Spetses.

Waffia

Stio, een dorp van 983 inwoners in de bergen van het Nationaal Park Cilento, was een ontdekking. Voor het eerst van mijn leven hoorde ik er over de waffia, wat niet staat voor de maffia voor honden, maar een sociale laag die neerkomt op de mensen van jouw hofje. Een waffia is piepklein. Een stuk of drie families vormen samen een waffia.

Appelsapmaffia

‘Bij ons afscheid zijn hele lieve woorden gesproken’, zegt de een. 'Dat is leuk hoor', zegt de ander, maar nódig? Ik denk het niet. Wij vinden het gewoon wat wij doen.‘Zo’n interview hoeft voor ons eigenlijk niet. We hebben dat ook nog nooit gedaan’, zegt hij. ‘Nou goed', zegt zij. 'Vraagt u dan maar.’ En zo gebeurt het, en schrijf ik over twee lieverds die dertig jaar vrijwillig naar de gevangenis gingen. Bajesbijnaam: de appelsapmaffia - vanwege de drie pakken appelsap waarin de reclassering voor het bezoek voorzag. Na een uurtje praten zegt zij: ‘Zal ik een boterhammetje voor je maken met een kopje soep?’ Na nog weer een uurtje zwaaien de twee 81-jarigen me uit. Tot ik uit het zicht verdwenen ben staan ze in hun tuin te wuiven.

Het Belgische cafeleven is superbe in beeld gebracht in de documentaire Bedankt en merci. Ook al gaat die film alleen over de Westhoek, de volkscafes die erin voorkomen zijn exemplarisch voor de cafes door heel Belgie. Wat cafes betreft is, durf ik wel te stellen, is Belgie nog 1 land. Aan weerszijden van de taalgrens (d'n schreve) kom je er dezelfde soort landerigheid tegen, en ook een weemoedig soort gezelligheid.

Zelfs België heeft een nationale feestdag. Op 21 juli wordt gevierd dat het land in 1830 als onafhankelijke begon. Nou ja, gevierd. In het café in Mouscron wordt muziek gemaakt, gezopen en gelachen, maar dat is meer ondanks België dan dankzij. Dansen op de afgrond? 'Het zou weleens de laatste keer kunnen zijn', zegt de man die Monsieur Yeti wordt genoemd, waarna hij goedgemutst nog een extra rondje bestelt.

De vraag 'Welke vogel is dit?', vanwege het vliegende beest van onbekend merk, gespot in de afgelopen barre winter bij Fort Uitermeer, is intussen beantwoord. Dankzij Deining, schrijvende en fotograferende communicatielui en bijbehorende vogelaars, al dan niet professioneel. Het is een hybride brandgans. Dat hybride betekent geloof ik gewoon bastaard. Er zit een vleugje Canadees in.

Op een van die zeer warme dagen wandelde ik door Groningen. Ik kwam op plekken waar ik nog nooit was geweest, terwijl ik toch echt kortstondig in Ulrum heb gewoond en vandaaruit maar al te vaak naar Stad ben gevlucht. De Prinsentuin was de grootste ontdekking. Hier trof ik een mevrouw die de noordelijke zus van mijn oma leek. Ze was stug, maar niet heel lang. Er ontwikkelde zich een spraakwaterval. Waar ze zelf van schrok. Ergens halverwege een verhaal slikte ze de rest in zei: 'Zo. Ik ga weer zitt'n.' Met andere woorden: Klaar. Opzout'n, jij.

Ha! De nieuwe Reiz& is uit. Met het kus- en sterfplekkenverhaal van de filmstad Parijs en sommige foto's in zwartwit. Dat zouden bladenmakers meer moeten doen.