We hadden een acteur (Roeland Radier), een docent (Gerard Wessel), een (1) lamp en een opdracht. Maak een omslag voor een boek over een crimineel. Met nog twee andere opdrachten goed voor een dag naschoolse opvang. Heel Nederland liep in de zon, wij hadden niet eens door dat die scheen. De titel van mijn boek: UITGESPEELD.

'Dat ga ik niet sjeften', hoorde ik vandaag iemand zeggen. Dat gevoel heb ik nu zelf ook. Ik bedoel: gisteren ging ik weer eens naar het hardlopen en was eerst alle sport-bh's kwijt en scheurde toen een kuit. Vandaag probeer ik hard te werken, maar gaat de hele dag de bel. Steeds weer een nieuwe pakjesman met pakjes voor de buren. 'Omdat u toch thuiswerkt, bel ik maar eerst bij u.' Bidt voor mij, opdat ik geen dingen doe waar ik later spijt van krijg.

Dit is oma. Zelfs onder 80-plussers wordt zij zo genoemd. Een lieverd waar de oudjes om vechten om naast te mogen zitten. De oorlog, maar dan anders.

Het cafe dat ik zocht heet overigens Le Progres. Mooie naam voor een cafe. Het cafe staat in Montmartre en is ook een mooi cafe, met aardige stamgasten en een charmante barkeeper - ook niet onbelangrijk.

Eerder vandaag zocht ik naar het adres van een cafeetje in Parijs, en stuitte op een verhaal van Martin Bril. Ik las: 'Op de hoek van de Rue de Clichy en de Rue de Londres, pal tegenover het parkje, met uitzicht op de kerk, ligt café Le But, een Parijs café zoals er duizenden zijn: een klein terras buiten, binnen een bar, wat tafeltjes, een eetzaal. Plat du jour: 8,50. De uitbater van de zaak is een dikke, norse man. Zijn vrouw bestiert de keuken.

Zaterdag.'

Er kwam een ongeevenaarde weemoedigheid over me, die nog altijd niet weg is.