Cliches zijn soms heerlijk. Gisteren bij Snorro werden we er in elk geval vrolijk van. Op de terugweg las ik in de trein een stuk over MANCAVES. Een geweldig woord. De hedendaagse man vindt zijn draai niet meer in de gefeminiseerde wereld en heeft de behoefte zich terug te trekken in een grot met elektrische gitaren, motorfietsen en flat screens. Vrouwen komen hooguit op plaatjes voor maar worden verder geweerd. Een cliche van de bovenste plank natuurlijk. Maar alweer een waar je vrolijk van wordt. De uitvinder van de mancave woont trouwens in mijn eigen huis..

Voordat de Muur viel gebruikten docenten op de HALO sportleerboeken uit Oost-Europa. Die waren goed en goedkoop, zeiden ze. Een ervan heette Im Fallen Noch Werfen. Een handbalboek. Ik vond de inhoud niet om door te komen maar de buitenkant intrigeerde. Het rook naar Oostblok, was gedrukt op uiterst dun bruinig papier, en zag eruit alsof het eeuwen oud was. Aan de titel moest ik denken terwijl ik mijn eerste bruiloft fotografeerde. Al fotograferend deed ik een poging tot stagediving. Aan de verkeerde kant van het podium.

En vooruit. Nog eentje. Dezelfde sneeuw, dezelfde man - die later nog mee is gaan koffiedrinken. Let it snow, let it snow, let it snow.

De hoeveelheid sneeuwfoto's die deze dagen over ons uitgestort wordt is gigantisch, maar begrijpelijk. Volgens keldergenoot Joop is het tenslotte na de Oorlog niet meer voorgekomen dat er in het westen des lands zo veel viel. Daarom ook hier een kleine bijdrage.

Hemel staat er op de kerktoren. Volgens een deel van de kerkgemeente kan dat echt niet. Toch kwam het kunstwerk van de Vlaardingse kunstenaar Dike Hof er. Het werk bestaat uit vier neons. Vijf jaar lang sieren die vier Vlaardingse gebouwen, de kerk, de watertoren, de vuurtoren en een grafhuis. Tot zover de waterstanden voor vandaag. Btw: in de kelder lekt het. De afschrikwekkende hoeveelheid regenval van de afgelopen maand, heeft het gedeelte met de achterdoeken, lampen en stekkerdozen doen onderlopen.

Als je Den Haag van oost naar west doorsteekt kom je aan de ene kant moslima's tegen met alle mogelijke hoofdbedekkingen, en aan de andere Scheveningses met ook van alles op hun hoofd. Weinig klederdrachten, maar ze zijn er wel. De ene traditie naast de andere. Zo veel verschil is er nu ook weer niet. Een onderwerp voor een fotoverhaal?
(en voor de klederdrachtpuristen, ja, dit meisje is een Walcherse).

Nog even over die straat met spelende kinderen. Ik zag er een jongen van een jaar of 10, 11, die schaamteloos met poppen speelde. Dat wordt pesten, denk je dan somber. Maar het gebeurde niet.

Voor sommige dingen schaam ik mij. Dat ik net te laat ben, of mijn camera weer eens net diep in de tas opgeborgen heb op een Beslissend Moment. Afgelopen zaterdag nog. In de stromende regen kwam een man in een geheel geel oliepak op de fiets voorbij. Operazingend. Een prachtig gezicht en gehoor, en goed voor instant-vrolijkheid. Zo'n foto wil ik wel. Maar die camera. Een paar uur later was ik weer bijna te laat. Ik zag het standbeeld met hoed en ik zag de vrouw met hoed aankomen. Een (1) foto ging nog net. Bijna goed.