Ik mis de sneeuw! Nu al. Klagers die het allemaal maar lastig vinden: vooruit, als ze achter een looprek wandelen of in een rolstoel zitten. De rest moet naar het echte Siberie. Een maand in een hutje zonder warm water om lekker in hun sneeuwgevoel te gaan zitten.

Gisteren keken we naar The Player van John Appel. Het verhaal van zijn vader, die wel wat op de mijne leek. Zij het dat Johns vader niet alleen gokte in het gewone leven, maar er ook voor naar het casino ging. In de film komt een fabriek voor die per ongeluk gekocht is door zijn vader. Misgegokt op de veiling. Je ziet een shot, van een ruine met een paar bomen. Exact de foto die ik gisteren maakte bij de Vecht.

Vroeger (lees: voor de oorlog) werkte ik met pubers. De ouders baarden mij meer zorgen dan de kinderen. 'Mevrouw, mijn man zit in de petoet vanwege inkest op mijn dochter.' Lekker spul. Nu kwamen er elf pubers naar mijn studio. De kinderen gaven er geen aanleiding toe, toch moest ik denken aan toen.

Vanmorgen op de radio ging het heel even over een boek. Wat wil de man. Zoiets was de titel. Gespannen luisterde ik. Wat de man wou wilde ik best weten. Geen vrouw met dure spullen, was het antwoord. De Man wil een vrouw die hij kan verwennen. Hij wil haar Provider zijn. Kortstondig maar gericht onderzoek in mijn directe omgeving wijst uit dat dit lariekoek is. Geen hond die mijn Provider wil zijn.

Vandaag bij wijze van uitzondering een gedicht.

Cyclus in de verleden tijd 1

Ik kwam gek uit de hoek.
Ik struikelde over mijn woorden.
Ik zei maar wat.
Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Ik zei niks.
Ik sloot me aan bij de vorige spreker.

------------------------------------
uit: 'Gedichten', 1967, C.B. Vaandrager.

Only yesterday! Het pleintje om de hoek is nu alweer troep. In de brievenbus een brief van de politie. Tijdens uw afwezigheid is een man gevonden in uw straat. Ondanks de koude slechts gekleed in een broek en een T-shirt. 20 tot 30 jaar oud. Gekneveld. Heeft u iets gezien of gehoord belt u dan...

Dezelfde Jip twee keer in een foto met baas. Een niet zo heel ingewikkeld fotoshopwerkje. Iemand zei: wat is-ie eng. En dat is eigenlijk ook wel zo. Hebt u trouwens die schoolklas gezien van Ruud van Empel? Het is een van zijn nieuwe kunstwerken die in 2011 geexposeerd worden in het Groninger Museum. Dat is pas photoshoppen.

Gisteren was ik in een Erwin Olaf-huis. Een doorzonwoning, met een interieur dat spontaan was ontstaan, er was geen stylist of specialist aan te pas gekomen. Maar alles in dezelfde kleuren. Zelfs poes zijn vacht bestond uit fletse Olaftinten. Een prachtig en inventief beest, dat mij als een blok voor hem en zijn baasjes deed vallen.

Als mijn moeder vroeger met krulspelden rondliep kwam ze niet eens in de buurt van het raam. Laat staan op straat. Bij de toko naast mijn werkkelder is dat wel anders. De eigenares staat met haar rollers gewoon achter de toonbank. De vooruitgang zit soms in kleine dingen.

De trap net achter Gare de l'est in Parijs. Ook bekend van Amelie Poulain. Er gebeurt altijd wat. Hier zijn handtekeningenverzamelaars aan het werk voor een petitie tegen doofstomheid. Althans, zo begreep ik het. Ze hadden wonderlijk veel succes - zeker gezien het feit dat bijna iedereen hier naar beneden rent om de trein te halen.

Er zijn mensen die niet houden van Istanbul. Onbegrijpelijk. Je kunt er eindeloos kijken hoe het leven gaat. Het is, zo te zeggen, een stad om eeuwig door te zwerven. Klinkt wel heel kitschy dit. Maar niettemin.

Ceci n'est pas l'Afrique. Maar ook weer wel. Over Afrikanen in Afrika veel meer in het geschiedenisboek van het jaar: Congo, een geschiedenis, van David Van Reybrouck. Geweldig boek trouwens.

Het is vandaag deadlinedag (morgen drie reportages inleveren), dus ik doe dingen die nergens op slaan. Zoals foto's weggooien, waaronder deze, afgelopen zomer gemaakt in de Bourgogne, een van die reportages dus die af moet. De foto is mislukt, maar vind ik stiekem toch wel grappig. Straks ga ik denk ik ook nog wat textielverf kopen of een appeltaart bakken. Andere typisch uitstelgedragactiviteiten.

Eens in de zoveel tijd heb ik zin in surrealisme. Intussen is het alweer even geleden. Drie jaar terug maakte ik een serie naar schilderijen van Magritte. Pas op de foto zag ik dat de kat heel onsurrealistisch tegen het gordijn gepiest had.

De verloofde heeft nog steeds niets van zich laten horen. Zou het de bedoeling zijn geweest dat ik in zijn huisje bleef? Die nacht dat we afscheid namen en hij mij zo merkwaardig aankeek?

Frau Merkel knipoogt naar Geert. Moelticoelti is absoluut mislukt. Herr Wilders voert haar meteen op als 'bewijs'. Maandag was ik op een avond over Rotterdam en zijn jongeren. Daar was o.a. Sarhane Hacene. Die studeerde bedrijfskunde, werkt als headhunter voor kansarme jongeren en is filmregisseur, oa van de film Les Banlieus - wat nou mislukt. Ik voel een fotoproject opkomen.

Het gekke van reisverhalen maken is dat je altijd vooruit reist. Zomer 2010 op reis voor een verhaal in 2011. Nog gekker is dat je het verhaal schrijft op het moment dat het seizoen alweer voorbij is. Nog verwarrender wordt het als de materialen van toen eigenlijk beter passen bij de toestand van nu. Hierboven: Parijs, zomer 2010. Ik zie nu: bloed aan de muur, vallende bladeren en gevangenisramen.

Meer mislukkingen kwam ik tegen dankzij de computercrash van een paar weken geleden. Een externe schijf die gespaard was gebleven bleek foto's te bevatten van een (volgens de fotoschool) mislukte reportage over het red light district in Amsterdam. Ik was toen hoogst beledigd. De reportage werd bestempeld als te creatief.

Men zou kunnen zeggen: mislukt. Maar men zou het ook kunnen houden op een still uit een horrorfilm. Doet u het laatste dan maar, men.

Vele, vele wasjes kom je tegen op foto's uit Italie. Ik doe er zelf aan mee. Hoewel uit angst voor cliche's steeds minder. Dit wasje uit Bernalda is de uitzondering van dit jaar. Bernalda is een van de vele dorpen op de top van een heuvel - als fietser vervloek je ze, totdat je boven bent. Of onderweg 'Forza, Bella!' (hup schoonheid) hoort. Dat is zo komisch dat het fietsen daarna vanzelf gaat.

Als hond in Italie heb je het vaak minder goed getroffen. Tijdens de reis door de Basilicata zagen we schurftige, hongerige, en soms dode honden. Honden zijn waakhonden en moeten buiten blijven en blaffen. Van een huisdiergevoel is geen sprake. Een hond die is aangereden: pech. Laat maar liggen. Hier daarom een Italiaans model dat het iets beter maakt.

Om niet met de smaak van dood en verderf te blijven rondlopen, hier nog een keer Katrien. Zij gaat overigens naar Amerika verhuizen. Waar iedereen bij het horen van haar naam natuurlijk meteen aan Katrina denkt, de orkaan van New Orleans. Het is nog enigszins de vraag of Katrien aan deze verwachtingen kan voldoen.

Katrien vond hem. Het treurige gevolg van de grote lekkage van een paar maanden terug. Het water dat boven ons hoofd stond bevatte leven. Het is allemaal geaborteerd door de firma die de boel leegzoog - op de paar slimme kikkers na die wisten te ontsnappen en door onze hoge ramen naar binnen moeten zijn gehupt. De meeste vingen we en gaven we een nieuwe kans. Behalve deze, nog slimmer dan de rest.

Katrien kwam langs, de nieuwe vlam van mijn broer. Ze bleek ongelooflijk fotogeniek. Elk moment een andere blik. Alleen: hoe krijg je zo'n model voor de camera? Het kostte even, plus de voorraad oude koekjes van Joop.

Nicola's berg ligt in de Italiaanse Basilicata, helemaal in het zuiden. Daar, en op de bergen eromheen, wonen alleen oudjes. Stokouden. En allemaal lief en gezellig. Deze mevrouw schonk ons vers water en wilde koffie gaan maken. Wat ik graag aangenomen had maar niet kon omdat we nog drie uur bergop te gaan hadden.

En toen had ik dus een nieuwe verloofde. Hij woont boven op een berg en verleidde me met een ezel en twee dikke zoenen. De ezel was lief, zacht en aanhankelijk. En Nicola...

Elke keer als ik lees over de deportatie van de Roma uit Frankrijk, moet ik denken daan de muzikanten van Parijs. Zouden ze er nog zijn? Deze foto is twee maanden geleden gemaakt. Hij speelde, ik maakte een foto. We praatten niet, we gebaarden.

En toen liet ik mijn telefoon vallen, liep de dvd-speler vast met de film Christ stopped at Eboli erin die ik moest zien omdat ik ga fietsen in de streek van de film, en hield tot overmaat van ramp het espressoapparaat ermee op. Twee dagen geen koffie! Shakespeare was right. Rampen komen zelden alleen. Maar het goede nieuws: dit was allemaal dit weekend. Gisteren is er helemaal niets kapot gegaan. Op de foto een vergane lemen schuur, met zingende vogel (goed kijken), als monumentje van de hoop.

Nooit komen rampen alleen, maar met tal, als stille verspieders. De stille verspieders neem ik letterlijk. Eerst was er de computercrash, vervolgens, toen hij het net weer deed, een uitval plus creditcardbreuk op het moment van betalen. De mevrouw van Ryan Air: 'There's definitely something wrong with your creditcard'. De automatische mevrouw van de bank: 'Dit is geen geldig credit card nummer'. Ik denk aan een geheime schuilplaats voor mijn bankbiljetten.

Wij waren dus bij die esoterische rondleiding, die startte in het huis annex de galerie van het echtpaar Sis Josip en Conti Hermenet. Zelfs de gangen waren er ingericht, en op theatrale wijze. Gisteren zocht ik hun website op, om te verwijzen naar een volgende lezing. En had meteen een geweldige avond. Hoe Over The Top kan men zijn!

Gisteren de documentaire Raben , Unterschätzte Genies bekeken, op Arte. Fascinerend! Kleine raafjes blijven wel vijf jaar bij hun ouders en leren daar hun hersens gebruiken. Een voorbeeld: ze weten dat ze hun walnoten op het asfalt moeten laten vallen om ze te kraken, maar ook dat ze dat alleen moeten doen als het stoplicht op rood staat. Op die leeftijd zijn ze verder dan menselijke leeftijdsgenootjes, concludeerden wij. De docu wordt nog een paar keer herhaald.

Het ontbreken van de menselijke soort waar ik mij anders toch graag mee verhoud, neemt niet weg dat ik dol ben op Wallonie en nu ook noord-Frankrijk. Waar anders kom je overgroeide auto's in de wei tegen, en waar anders een Honneurs aux liberateurs-ceremonie met meneer pastoor, de fanfare en het plaatselijke zangkoor?

Mensen zag je in dit deel van de wereld nauwelijks. Volgens Fons, de judokampioen, verschuilen de paar mensen die nog in deze streek wonen, zich in hun huizen. Alleen om op een terras te bedienen komt er af en toe een, met bijna onverholen tegenzin, naar buiten.

Bij een oud-judokampioen en een voormalig esoterisch bloemenhandelaarster die nog steeds ecologische bezemstelen verkocht - en prettig kookte met geest- dan wel darmverruimende paddenstoelen uit het bos - logeerde ik dit weekend met de fietsclub. Weldadig. Het huis lag in noord-Frankrijk, we fietsten voortdurend de grens over. Wat vooral opviel: pretenties hebben ze er niet. Conflicten over de grens al helemaal niet.

Just another view of.. Ik maak een serie over toeristische highlights uit Parijs en andere plekken met veel toeristen. Eens even kijken of het ook anders kan. Of beter: of ik het ook anders kan. Dit was de eerste poging. La tour Eiffel vanaf Belleville - waar ik was vanwege Les triplettes de Belville en Edith Piaf, maar daarover een andere keer.

Sinds afgelopen zondag zit ik in de zweefmodus. Toen deed ik mee aan een esoterische wandeling langs alchemistische symbolen door de binnenstad van Den Haag. Die meer een staande lezing bleek, maar: verteller Frank Tuinstra gaf een mooie nieuwe blik op de stad. Nooit geweten dat Den Haag lang 's lands spirituele hoofdstad is geweest, en dat het torentje van de MP precies op een leylijn staat. U weet wel! De foto van de dark site of the druppel zou trouwens weleens de achterkant van mijn nieuwe visitekaartje kunnen worden. Zolang die zweefmodus duurt natuurlijk.

Voor het overige was Zweden lief en vredig. En vooral het eiland dat eiland heet (Öland) ook mooi. Anders dan gedacht, dat wel, maar echt mooi.

Niet voor tere zielen uiteraard, maar hier dan toch een blik op de Eland in het Verkeer-attractie. De Amerikaanse slee is, zie ik nu, is niet echt een Amerikaan. Maar klopt het relaas hieronder helemaal. Je kon in het Alg Park trouwens ook Elandworstjes eten. En natuurlijk ook kopen voor mee naar huis, net als een paar duizend andere elandsouvenirs.

Overal in Zweden staan waarschuwingsborden voor Overstekende Elanden. Naar het schijnt is bij het merendeel van de verkeersongelukken een hert of eland in het spel. Dus dat snap je dan wel. Des te jammerder dat wij er niet 1 hebben gezien. Terwijl ik de KLM boterhammen er speciaal voor had bewaard. Alleen in een alg park zagen we ze. Twee dooiige exemplaren en een jong, alledrie aan de slaapmiddelen. Een bizar park trouwens met een museum (drie situaties waarin een eland jammerlijk om het leven komt), en een groots aangekondigde attractie De Eland in het Verkeer. Een schuur met achter een hek een bestofte Amerikaanse slee met een dode eland op het dak, en een dode automobilist achter het stuur.

Morgen naar Zweden. Als eerste naar een adres waarvan alleen de coordinaten bekend zijn. En dus gelegen in de middle of nowhere. Ik heb er aangename fantasieen over die heel goed samengaan met het boek dat ik lees, The little stranger van Sarah Waters. Een soort psychologische thriller meets gothic spookverhaal-geval. Volgens de Times wil je niet meer slapen met het licht uit als je dit leest.

Natuurlijk ben ik weer als een idioot tekeer gegaan. Uit angst iets te missen wil ik alles tegelijk consumeren. En dat in Parijs. Dom. Maar aan de andere kant: je komt nog eens ergens. En bovendien, als ik het anders doe ben ik waarschijnlijk dood.

De film die Madonna in Parijs aan het schieten is heet W.E., en gaat over twee controversiële liefdesaffaires, waaronder een van King Edward VIII. We zagen daar uiteraard niets van toen we plotseling Madonna tegen het lijf liepen (nou ja, soort van). Toch gaan we - de Parijse vriendin en ik - die film natuurlijk zien. We waren erbij! Zo zijn we dan ook wel weer.

In Giro viaggio alle radici staat er op de borden. Fotograaf Joop van Houdt maakt ter gelegenheid van de tour en de giro in Zeeland een expositie op locatie. De foto's zijn op gespannen doeken geprint, maar zouden eigenlijk los in de lucht moeten zweven. Opdat men erdoorheen de werkelijkheid achter de foto's kan zien alsof die deel uitmaakt van de verbeelde.

Echt overal.

Dit is trouwens de straat waar Edith Piaf op de stoep werd geboren. Dat leer je in de film La vie en rose, hoewel het volgens anderen niet waar is. Piafs moeder wierp niet op de stoep maar in het ziekenhuis. Belleville is nu een multiculti annex kunstenaarswijk (waarover later meer).

De grap was, dat we in Parijs waren voor een reportage over het Parijs van de film. Met veel onbekende acteurs, en dan die ene bekende. Een reportage trouwens om je vingers bij af te likken - of om horendol van te worden -, want film is overal in Parijs. Echt overal.

En toen stonden we middenin Parijs ineens middenin een filmset met Madonna! Ik werd bruut op afstand gehouden, maar mijn meest Parijse vriendin had een minder grote lens, begon te kletsen met de crew, en werd voor one of the boys aangezien. Ik moet het doen met foto's van bodyguards en een paar onscherpe Madonna's. Zij maakte met haar compactcameraatje close-ups - zonder al die mannen.

Loop je door het Friese gehucht Terkaple, stuit je ineens op dit! Een grandioze skatebaan. Drie huizen en een kerkhof, maar wel zorgen voor de jeugd. Je zou het de vooruitgang kunnen noemen.

Sinds er aardbeien zijn eet ik 's ochtends fruit met yoghurt en wat muesli. Een combinatie met Madeleinekoekjes-kwaliteit. Ik ben vijftien als ik dit eet. Op die leeftijd logeerde ik (eilandbewoner) bij feesten bij Heleen. Haar moeder zette ons 's ochtends muesli met appel voor. Deze foto doet iets soortgelijks. Alleen ben ik nu 22.

ps Het hotel op de foto hieronder is niet het hotel van Charnay (wat ze niet hebben). Het is het hotel van Meursault, waar wij, zoals in de Bourgogne te doen gebruikelijk, gingen wijnproeven.

Nog even over die helm. Zonder fietsten wij de eerste dag naar Chambray, een inrijdritje op de huurfietsen. Er was 1 winkel en 1 cafe in het dorp. In de eerste zagen we wat vrouwen naar binnengaan, in het tweede zaten alle mannen. Het was vijf uur 's middags, de tv stond aan. Nederland won. Ik was de enige die juichte.