Meteen nog maar een hokjesding. Deze vond ik op het web. Een polaroidrandje. Ik weet het nog niet. Een beetje aanstellerig misschien toch wel. Als ik deze foto weer zie weet ik wel dat ik weer naar Istanbul wil.

Kaders, lijnen en randen. Je kan alles wel in een hok plaatsen, dacht ik altijd. Typisch Telegraaf. Maar soms, ontdek ik (waky waky) jaren later, worden foto's er mooier van. Dus: vandaag eens even Knippen en Plakken.

"Dat lijkt mijn moeder wel!

Ben ik dat? Dat ik er al zo oud uitzie. Ik kan niet zeggen dat ik het leuk vind.

[...]

Nou ja, ik ben ook al 88 he.

[...]

Maar hoe heeft u nu toch mijn moeder op de foto gekregen? Die is er al jaren niet meer.

Ben ik dat echt zelf?

Wat ben ik dan oud!

[...]

Het lijkt mijn moeder wel.. En ik leek altijd zo op mijn vader!"

(scene uit de verpleeghuismonologen).
(de foto's werden dankbaar ontvangen).

Je neemt een goeie achtergrond die iemand anders heeft gemaakt, en wacht tot er iets langs schuift. Jatwerk? Ergens wel. Ben ik bang. Toch maak ik die foto's graag.

Hier zit ik over na te denken: mag men experimenten uitvoeren met dementerende bejaarden? Grapje natuurlijk. Ik bedoel het fotografisch. In het verpleeghuis heb ik wat zitten proberen. Een flitser op slow en in de nabewerking zorgen voor nogal heftige contrasten en het accentueren van beweging - in tegenstelling tot het leven van de oudjes, waarin (bijna) niets meer beweegt.

Een dame die ik tegenkom in het cafe vertelt een verhaaltje over integratie. "Maar je mag dit echt niet opschrijven", zegt ze. Anoniem mag het gelukkig wel. Ze beschrijft hoe zij, duidelijk van niet-Hollandse komaf, uitging met een Canadese vriendin. In de bioscoop buigt de vriendin zich naar haar over. "Wat zijn die Hollanders toch lelijk!", fluistert ze. "En toen", zegt de buitenlandse dame, "werd ik boos. En meteen erachteraan dacht ik: jee, nu ben ik echt geintegreerd."

Nog een scene uit het Indisch verpleeghuis. Sommige gebeurtenissen staan daar opvallend dicht bij die in mijn eigen leven . Zo is ook in zo'n huis voortdurend van alles kwijt. "Waar is het oog van mevrouw X?" Het hele huis op zijn kop. Oog kwijt. Toen ik wegging was het nog niet gevonden. De hand van mevrouw Y hier is trouwens onschuldig.

"U moet uw haren achter uw oren doen." Een tip uit het verpleeghuis. Tegen elkaar zijn ze niet altijd even lief. Na een middag vluchtte ik weer weg. "Ik heb niemand", zei een mevrouw terwijl ik mij naar de lift spoedde. "Ja, u even vandaag, maar de rest versta ik niet." Ze keek me verwijtend aan.

Een gesprekje in de Oude Kerk in Amsterdam.
"U gelooft niet in engelen, he?"
"Waarom zou ik?"
"In deze kerk woont de oudste engel van Amsterdam."
"Aha. Hoe oud is hij of zij?"
"Het geslacht is niet bekend. Maar de engel woont hier al vanaf 1200, vermoedelijk. Toen is de kerk gebouwd. Nu hoor je hem niet, maar als het donker wordt, of bijna licht, vliegt hij voorbij. Een zware slag, als een opvliegende zwaan."
Ik kijk naar boven. Als ik weer voor me uit kijk is de man verdwenen. Het was Herbert van Hasselt, directeur van de kerk.

Zo maar even een voetje tussendoor, voordat dat in een doos verdwijnt. (ter afleiding van mijn traagheid met het bewerken en selecteren van nieuwe foto's).