Gisteren was ik in een Erwin Olaf-huis. Een doorzonwoning, met een interieur dat spontaan was ontstaan, er was geen stylist of specialist aan te pas gekomen. Maar alles in dezelfde kleuren. Zelfs poes zijn vacht bestond uit fletse Olaftinten. Een prachtig en inventief beest, dat mij als een blok voor hem en zijn baasjes deed vallen.

Als mijn moeder vroeger met krulspelden rondliep kwam ze niet eens in de buurt van het raam. Laat staan op straat. Bij de toko naast mijn werkkelder is dat wel anders. De eigenares staat met haar rollers gewoon achter de toonbank. De vooruitgang zit soms in kleine dingen.

De trap net achter Gare de l'est in Parijs. Ook bekend van Amelie Poulain. Er gebeurt altijd wat. Hier zijn handtekeningenverzamelaars aan het werk voor een petitie tegen doofstomheid. Althans, zo begreep ik het. Ze hadden wonderlijk veel succes - zeker gezien het feit dat bijna iedereen hier naar beneden rent om de trein te halen.

Er zijn mensen die niet houden van Istanbul. Onbegrijpelijk. Je kunt er eindeloos kijken hoe het leven gaat. Het is, zo te zeggen, een stad om eeuwig door te zwerven. Klinkt wel heel kitschy dit. Maar niettemin.

Ceci n'est pas l'Afrique. Maar ook weer wel. Over Afrikanen in Afrika veel meer in het geschiedenisboek van het jaar: Congo, een geschiedenis, van David Van Reybrouck. Geweldig boek trouwens.