Elke keer als ik lees over de deportatie van de Roma uit Frankrijk, moet ik denken daan de muzikanten van Parijs. Zouden ze er nog zijn? Deze foto is twee maanden geleden gemaakt. Hij speelde, ik maakte een foto. We praatten niet, we gebaarden.

En toen liet ik mijn telefoon vallen, liep de dvd-speler vast met de film Christ stopped at Eboli erin die ik moest zien omdat ik ga fietsen in de streek van de film, en hield tot overmaat van ramp het espressoapparaat ermee op. Twee dagen geen koffie! Shakespeare was right. Rampen komen zelden alleen. Maar het goede nieuws: dit was allemaal dit weekend. Gisteren is er helemaal niets kapot gegaan. Op de foto een vergane lemen schuur, met zingende vogel (goed kijken), als monumentje van de hoop.

Nooit komen rampen alleen, maar met tal, als stille verspieders. De stille verspieders neem ik letterlijk. Eerst was er de computercrash, vervolgens, toen hij het net weer deed, een uitval plus creditcardbreuk op het moment van betalen. De mevrouw van Ryan Air: 'There's definitely something wrong with your creditcard'. De automatische mevrouw van de bank: 'Dit is geen geldig credit card nummer'. Ik denk aan een geheime schuilplaats voor mijn bankbiljetten.

Wij waren dus bij die esoterische rondleiding, die startte in het huis annex de galerie van het echtpaar Sis Josip en Conti Hermenet. Zelfs de gangen waren er ingericht, en op theatrale wijze. Gisteren zocht ik hun website op, om te verwijzen naar een volgende lezing. En had meteen een geweldige avond. Hoe Over The Top kan men zijn!

Gisteren de documentaire Raben , Unterschätzte Genies bekeken, op Arte. Fascinerend! Kleine raafjes blijven wel vijf jaar bij hun ouders en leren daar hun hersens gebruiken. Een voorbeeld: ze weten dat ze hun walnoten op het asfalt moeten laten vallen om ze te kraken, maar ook dat ze dat alleen moeten doen als het stoplicht op rood staat. Op die leeftijd zijn ze verder dan menselijke leeftijdsgenootjes, concludeerden wij. De docu wordt nog een paar keer herhaald.

Het ontbreken van de menselijke soort waar ik mij anders toch graag mee verhoud, neemt niet weg dat ik dol ben op Wallonie en nu ook noord-Frankrijk. Waar anders kom je overgroeide auto's in de wei tegen, en waar anders een Honneurs aux liberateurs-ceremonie met meneer pastoor, de fanfare en het plaatselijke zangkoor?

Mensen zag je in dit deel van de wereld nauwelijks. Volgens Fons, de judokampioen, verschuilen de paar mensen die nog in deze streek wonen, zich in hun huizen. Alleen om op een terras te bedienen komt er af en toe een, met bijna onverholen tegenzin, naar buiten.

Bij een oud-judokampioen en een voormalig esoterisch bloemenhandelaarster die nog steeds ecologische bezemstelen verkocht - en prettig kookte met geest- dan wel darmverruimende paddenstoelen uit het bos - logeerde ik dit weekend met de fietsclub. Weldadig. Het huis lag in noord-Frankrijk, we fietsten voortdurend de grens over. Wat vooral opviel: pretenties hebben ze er niet. Conflicten over de grens al helemaal niet.