Vanwege het natuurgeweld wereldwijd vandaag een miniatuurvariant van eigen bodem. Hoog water op de IJssel maakt ook slachtoffers.

Gisteren belde ik met het verzekeringsagentschap. Er kwam een lijzige stem aan de lijn. "Met Vaan-draaa-ger".

Verdorie. Vaandrager! De beroemde dichter! Een verzeringsman!!

Ter compensatie hier een Vaandrager-gedicht.

Met andere ogen
Zaterdagochtend is het en verdacht
dinamies in de stad.
Ik ben vrij.
Om te rijden.
Om een bezoek te leggen. Aan wie
ik wil.
Waarheen
ik wil.
Waar ik wil. Ik haast mij, want haast
- maar een brug, een onmogelijke brug is dat
niet verdacht dinamies?
En kranig(?)
Stervenslangzaam passeert er 1 elevator.
Tarwe barst los in een ruim.
Een indruk
waaraan ik me niet kan onttrekken:
bepaalde personen worden op mijn weg bepaald vijandig
aan mijn oog onttrokken.
(Ik zie het met andere ogen:
dezelfde stad,
hetzelfde solide reisdoel
met andere ogen.)
Maar ik dwaal af. Ik bedoel
dit: ik heb zo mijn waterdichte dagdroom
en ben serieus onthutst
door het plotseling kalmeren van mijn pedalen.
　
C.B. Vaandrager (1935-1992)

Allebei zevenentachtig en al meer dan zestig jaar bij elkaar. Maar, zei hij, we hebben het niet gevierd, want toen het zover was zat zij al hier. 'Hier' is in het verpleeghuis. Zij zingt er de hele dag, hij komt elke dag op bezoek.

In het museum (Boymans) hebben ze een leuke kapstok. De jassen worden opgehesen in een draaimolenachtige constructie. Ik wilde er een foto van maken maar er ging iets mis. Kan ook zijn gekomen doordat ik de knoppen van het compactcameraatje dat ik bij me had niet ken. In plaats van de foto zag ik op het schermpje WACHT. ZEVEN. ACHT. En toen kwam er dit.

En toen was het blad klaar en mocht ik even de grot uit. Naar Art Rotterdam, en geheel in the mood voor kunst, meteen ook even door naar museum Boymans Van Beuningen. Daar is een tentoonstelling, Divided Devided, van grote werken van Carsten Höller. Met kanariepietjes in een vogelkooimobile (je kon ze niet loslaten, jammer), een hotelkamer, en mans/vrouwshoge paddestoelen.

De laatste weken ben ik, met dank aan het vele schrijfwerk, aan huis gekluisterd. Leuk werk, maar van fotograferen komt zo niet veel. Alleen op eigen grond. Waar zich intussen trouwens gebeurtenissen met grote gevolgen voordoen. In de douche bijvoorbeeld wordt een volgende stap in de evolutie voorbereid.