Op een van die zeer warme dagen wandelde ik door Groningen. Ik kwam op plekken waar ik nog nooit was geweest, terwijl ik toch echt kortstondig in Ulrum heb gewoond en vandaaruit maar al te vaak naar Stad ben gevlucht. De Prinsentuin was de grootste ontdekking. Hier trof ik een mevrouw die de noordelijke zus van mijn oma leek. Ze was stug, maar niet heel lang. Er ontwikkelde zich een spraakwaterval. Waar ze zelf van schrok. Ergens halverwege een verhaal slikte ze de rest in zei: 'Zo. Ik ga weer zitt'n.' Met andere woorden: Klaar. Opzout'n, jij.