Ik ben altijd blij met dieren onderweg. Echt altijd. Het zijn ook zulke interessante contacten. Ik wil niet zeggen dat ik een soort Prinses Irene ben, maar er is wel degelijk sprake van contact. Kijk maar hoe dit intelligente schaap de oren (of liever het oor) spitst als ik hem vertel dat de dooi eraan komt.

Maar eerst terug naar de Hollandse Wereldwonderen - waar het hopelijk ook snel zomer wordt. Anders maar eerst naar Willemstad.

Zo. En nu op naar de zomer. We hebben haar (?) nodig. Al is het maar voor een fotoshoot met vrolijke dames en recycletassen.

Ik kom vaak bij vreemden thuis; een van de voordelen van de journalistiek. In al die huizen zie je van alles, maar maar zelden iets waarvan je denkt Hemeltjelief, de revolutie komt eraan. De meeste mensen zijn conservatief. Heel anders is het als wildvreemden naar jou toe komen. Deze familie kwam naar mijn kelder om te worden gefotografeerd. Ik kende hun zus/tante, maar deze moeder met dochters had ik nog nooit gezien. Ik kletste wat, zag hoe ze met elkaar kletsten, wat ze aan hadden. Maar gek genoeg was het zonder huis eromheen toch lastiger een beeld van hun leven te krijgen.

Vous-êtes Américaine? Dit is ongeveer wel de ergste vraag die je kunt krijgen in Parijs. In Palais Garnier, het oude operagebouw waar gelukkig nog steeds voorstellingen zijn, overkwam het me. Ik was er in werkkleding binnengelopen en had met veel geluk een kaartje bemachtigd. Een kwartier voor aanvang. Van het aanschaffen van een paar leuke pumps bij het nabijgelegen Lafayette kon geen sprake meer zijn. Laat staan van een verfrissende douche. De voorstelling - Giulio Cesare - was overigens magnifique. Of het Franse publiek dat ook vond van de ene blote borst van Cleopatra, fabuleus gezongen door Nathalie Dessay, werd niet helemaal duidelijk.

Dit is de Passage de la Trinite, die een paar jaar geleden nog bekend stond als de passage van de pis. Bewoners hebben een ophoginkje gemetseld op de voormalige pisplek. Je vraagt je af waarom dat pissers zou weerhouden er te lozen. Toch doet het dat blijkbaar, in de voormalige pispassage ruikt het nu naar schoonmaakmiddel.

Voor de reportage ging ik alles passages van Parijs af. Een soort van ontdekkingstocht. Ik kwam op plekken in de stad waar ik nooit was geweest (niet heel moeilijk in Parijs, maar toch). Ik keek ook anders. Hier bijvoorbeeld, in de Passage du Caire, was ik weleens geweest maar zonder gezien te hebben dat er zoveel Egyptische details in zitten. De Passage dateert uit de tijd van de Egyptomanie, toen Napoleon Afrika op de knieen had gekregen en iedereen zijn huis een oosters tintje gaf. Hij is er nu aan toe zoals indertijd de Egyptenaren.

Parkeren hond. In onze vesting, we hebben vrije uitloop dieren, dus niet bij kan houden met de honden. Maar we hebben een hond parkeren buiten de winkel waar de hond kan vinden water. Merk op dat het aantal sites die verbonden zijn met honden zeer beperkt is, kan slechts 4-5 honden gelijktijdig worden aangesloten.

Deze intrigerende tekst kwam tot stand met hulp van Google vertaal.