Het is vandaag deadlinedag (morgen drie reportages inleveren), dus ik doe dingen die nergens op slaan. Zoals foto's weggooien, waaronder deze, afgelopen zomer gemaakt in de Bourgogne, een van die reportages dus die af moet. De foto is mislukt, maar vind ik stiekem toch wel grappig. Straks ga ik denk ik ook nog wat textielverf kopen of een appeltaart bakken. Andere typisch uitstelgedragactiviteiten.

Eens in de zoveel tijd heb ik zin in surrealisme. Intussen is het alweer even geleden. Drie jaar terug maakte ik een serie naar schilderijen van Magritte. Pas op de foto zag ik dat de kat heel onsurrealistisch tegen het gordijn gepiest had.

De verloofde heeft nog steeds niets van zich laten horen. Zou het de bedoeling zijn geweest dat ik in zijn huisje bleef? Die nacht dat we afscheid namen en hij mij zo merkwaardig aankeek?

Frau Merkel knipoogt naar Geert. Moelticoelti is absoluut mislukt. Herr Wilders voert haar meteen op als 'bewijs'. Maandag was ik op een avond over Rotterdam en zijn jongeren. Daar was o.a. Sarhane Hacene. Die studeerde bedrijfskunde, werkt als headhunter voor kansarme jongeren en is filmregisseur, oa van de film Les Banlieus - wat nou mislukt. Ik voel een fotoproject opkomen.

Het gekke van reisverhalen maken is dat je altijd vooruit reist. Zomer 2010 op reis voor een verhaal in 2011. Nog gekker is dat je het verhaal schrijft op het moment dat het seizoen alweer voorbij is. Nog verwarrender wordt het als de materialen van toen eigenlijk beter passen bij de toestand van nu. Hierboven: Parijs, zomer 2010. Ik zie nu: bloed aan de muur, vallende bladeren en gevangenisramen.

Meer mislukkingen kwam ik tegen dankzij de computercrash van een paar weken geleden. Een externe schijf die gespaard was gebleven bleek foto's te bevatten van een (volgens de fotoschool) mislukte reportage over het red light district in Amsterdam. Ik was toen hoogst beledigd. De reportage werd bestempeld als te creatief.

Men zou kunnen zeggen: mislukt. Maar men zou het ook kunnen houden op een still uit een horrorfilm. Doet u het laatste dan maar, men.

Vele, vele wasjes kom je tegen op foto's uit Italie. Ik doe er zelf aan mee. Hoewel uit angst voor cliche's steeds minder. Dit wasje uit Bernalda is de uitzondering van dit jaar. Bernalda is een van de vele dorpen op de top van een heuvel - als fietser vervloek je ze, totdat je boven bent. Of onderweg 'Forza, Bella!' (hup schoonheid) hoort. Dat is zo komisch dat het fietsen daarna vanzelf gaat.

Als hond in Italie heb je het vaak minder goed getroffen. Tijdens de reis door de Basilicata zagen we schurftige, hongerige, en soms dode honden. Honden zijn waakhonden en moeten buiten blijven en blaffen. Van een huisdiergevoel is geen sprake. Een hond die is aangereden: pech. Laat maar liggen. Hier daarom een Italiaans model dat het iets beter maakt.

Om niet met de smaak van dood en verderf te blijven rondlopen, hier nog een keer Katrien. Zij gaat overigens naar Amerika verhuizen. Waar iedereen bij het horen van haar naam natuurlijk meteen aan Katrina denkt, de orkaan van New Orleans. Het is nog enigszins de vraag of Katrien aan deze verwachtingen kan voldoen.

Katrien vond hem. Het treurige gevolg van de grote lekkage van een paar maanden terug. Het water dat boven ons hoofd stond bevatte leven. Het is allemaal geaborteerd door de firma die de boel leegzoog - op de paar slimme kikkers na die wisten te ontsnappen en door onze hoge ramen naar binnen moeten zijn gehupt. De meeste vingen we en gaven we een nieuwe kans. Behalve deze, nog slimmer dan de rest.

Katrien kwam langs, de nieuwe vlam van mijn broer. Ze bleek ongelooflijk fotogeniek. Elk moment een andere blik. Alleen: hoe krijg je zo'n model voor de camera? Het kostte even, plus de voorraad oude koekjes van Joop.

Nicola's berg ligt in de Italiaanse Basilicata, helemaal in het zuiden. Daar, en op de bergen eromheen, wonen alleen oudjes. Stokouden. En allemaal lief en gezellig. Deze mevrouw schonk ons vers water en wilde koffie gaan maken. Wat ik graag aangenomen had maar niet kon omdat we nog drie uur bergop te gaan hadden.

En toen had ik dus een nieuwe verloofde. Hij woont boven op een berg en verleidde me met een ezel en twee dikke zoenen. De ezel was lief, zacht en aanhankelijk. En Nicola...