Just another view of.. Ik maak een serie over toeristische highlights uit Parijs en andere plekken met veel toeristen. Eens even kijken of het ook anders kan. Of beter: of ik het ook anders kan. Dit was de eerste poging. La tour Eiffel vanaf Belleville - waar ik was vanwege Les triplettes de Belville en Edith Piaf, maar daarover een andere keer.

Sinds afgelopen zondag zit ik in de zweefmodus. Toen deed ik mee aan een esoterische wandeling langs alchemistische symbolen door de binnenstad van Den Haag. Die meer een staande lezing bleek, maar: verteller Frank Tuinstra gaf een mooie nieuwe blik op de stad. Nooit geweten dat Den Haag lang 's lands spirituele hoofdstad is geweest, en dat het torentje van de MP precies op een leylijn staat. U weet wel! De foto van de dark site of the druppel zou trouwens weleens de achterkant van mijn nieuwe visitekaartje kunnen worden. Zolang die zweefmodus duurt natuurlijk.

Voor het overige was Zweden lief en vredig. En vooral het eiland dat eiland heet (Öland) ook mooi. Anders dan gedacht, dat wel, maar echt mooi.

Niet voor tere zielen uiteraard, maar hier dan toch een blik op de Eland in het Verkeer-attractie. De Amerikaanse slee is, zie ik nu, is niet echt een Amerikaan. Maar klopt het relaas hieronder helemaal. Je kon in het Alg Park trouwens ook Elandworstjes eten. En natuurlijk ook kopen voor mee naar huis, net als een paar duizend andere elandsouvenirs.

Overal in Zweden staan waarschuwingsborden voor Overstekende Elanden. Naar het schijnt is bij het merendeel van de verkeersongelukken een hert of eland in het spel. Dus dat snap je dan wel. Des te jammerder dat wij er niet 1 hebben gezien. Terwijl ik de KLM boterhammen er speciaal voor had bewaard. Alleen in een alg park zagen we ze. Twee dooiige exemplaren en een jong, alledrie aan de slaapmiddelen. Een bizar park trouwens met een museum (drie situaties waarin een eland jammerlijk om het leven komt), en een groots aangekondigde attractie De Eland in het Verkeer. Een schuur met achter een hek een bestofte Amerikaanse slee met een dode eland op het dak, en een dode automobilist achter het stuur.

Morgen naar Zweden. Als eerste naar een adres waarvan alleen de coordinaten bekend zijn. En dus gelegen in de middle of nowhere. Ik heb er aangename fantasieen over die heel goed samengaan met het boek dat ik lees, The little stranger van Sarah Waters. Een soort psychologische thriller meets gothic spookverhaal-geval. Volgens de Times wil je niet meer slapen met het licht uit als je dit leest.

Natuurlijk ben ik weer als een idioot tekeer gegaan. Uit angst iets te missen wil ik alles tegelijk consumeren. En dat in Parijs. Dom. Maar aan de andere kant: je komt nog eens ergens. En bovendien, als ik het anders doe ben ik waarschijnlijk dood.

De film die Madonna in Parijs aan het schieten is heet W.E., en gaat over twee controversiële liefdesaffaires, waaronder een van King Edward VIII. We zagen daar uiteraard niets van toen we plotseling Madonna tegen het lijf liepen (nou ja, soort van). Toch gaan we - de Parijse vriendin en ik - die film natuurlijk zien. We waren erbij! Zo zijn we dan ook wel weer.

In Giro viaggio alle radici staat er op de borden. Fotograaf Joop van Houdt maakt ter gelegenheid van de tour en de giro in Zeeland een expositie op locatie. De foto's zijn op gespannen doeken geprint, maar zouden eigenlijk los in de lucht moeten zweven. Opdat men erdoorheen de werkelijkheid achter de foto's kan zien alsof die deel uitmaakt van de verbeelde.

Echt overal.

Dit is trouwens de straat waar Edith Piaf op de stoep werd geboren. Dat leer je in de film La vie en rose, hoewel het volgens anderen niet waar is. Piafs moeder wierp niet op de stoep maar in het ziekenhuis. Belleville is nu een multiculti annex kunstenaarswijk (waarover later meer).

De grap was, dat we in Parijs waren voor een reportage over het Parijs van de film. Met veel onbekende acteurs, en dan die ene bekende. Een reportage trouwens om je vingers bij af te likken - of om horendol van te worden -, want film is overal in Parijs. Echt overal.

En toen stonden we middenin Parijs ineens middenin een filmset met Madonna! Ik werd bruut op afstand gehouden, maar mijn meest Parijse vriendin had een minder grote lens, begon te kletsen met de crew, en werd voor one of the boys aangezien. Ik moet het doen met foto's van bodyguards en een paar onscherpe Madonna's. Zij maakte met haar compactcameraatje close-ups - zonder al die mannen.