Dit is Mona. De hond van mijn broer Jeroen. Een dier met een trauma en toch nog niet bij de psychiater is geweest. Waarover later meer (die dierenpsych, bedoel ik).

Stilleven uit het Suezkanaal. Oftewel het afwateringskanaal dat langs de Haagse Suezkade stroomt. Het kanaal wordt goed bijgehouden. Geregeld varen er platbodems met mannen met harken langs. Waarschijnlijk waren ze gisteren (toen de foto is gemaakt) al even niet geweest.

Ik weet trouwens nog niet of ik de foto wel mooi vind.

Er zijn proefschriften over verschenen, over de mens en zijn dier. Dat dieren mensen helpen lees je daarin, en hoe en waarom. Bij oude mensen heb je die proefschriften niet nodig. Je kunt het zelf zien: een kat kan levensreddend zijn.

Straatfotografie in Amsterdam... Een van de leukste dingen om te doen is de straatfotografie. Heerlijk tussen de gewone medemensen. Geen glitter, geen glamour. En altijd contact.

Een foto van afgelopen zomer. Een lome dag, het is klam en dertig graden. En lunchpauze. De schoenen mogen even uit, de pijpen omhoog. Behalve van de dame die haar twee hondjes uitlaat. Of is het een SM-actrice op weg naar haar werk?

Ik ben nooit een paardenmeisje geweest. En ook als fotograaf (in wording) heeft het paard mij maar nauwelijks geboeid. Dat is sinds gisteravond op de schop. We waren naar Equus, bij het Nationale Toneel. Een stuk over een jongen met een pathologische liefde voor paarden. Nooit zal een paard meer hetzelfde zijn. Bij wijze van chapeau hier mijn enige paardenfoto ever.

De reservetijd noemen ze het soms. De extra tijd waarin je leeft nadat je eigenlijk allang uitgeleefd zou moeten zijn. Volgens de medici, of volgens vroegere maatstaven. Oudere mensen zitten soms wel tien jaar in die reservetijd. Misschien ga ik die tijd proberen vast te leggen.

Ben ik een realist of toch meer een surrealist? Of iets ertussenin? En mja, wat is de werkelijkheid dan? Dat soort vragen loop je tegenaan als je fotografeert. Het is een zeldzaam filosofisch beroep. Dat u dat maar even noteert. :-)

Even terug naar de meisjesschool. Een paar maanden geleden ook hier te zien. Zo'n locatie, het heeft toch wel wat. Hmm.

Ook de jaren zestig... De inspiratiebron was Maria Callas, eigenlijk Kalogeropoulos. De onovertroffen dramatische operadiva met het treurige leven.

Mijn heilige overtuiging: met fotografie kun je alles maken. Je moet alleen even weten hoe het moet. Afgelopen week wilde ik kijken of het mij zou lukken sixties-foto's te maken. Een paar portretten waren het begin.